آیا نمی توانی مشکلت را در لیست پیدا کنی؟ .به ما بگو .صحبت های شما پیش ما محرمانه خواهد ماند
تصویر افراد 0 مردم با این هم مواجه شده اند.
من تقریباً همه احساس های بد را داشتم: عصبانیت ، غم ، گیجی ، خجالت. من کارم را از دست داده بودم
.ذهن من مکانی ترسناک است. در تصوراتم سرطان گرفته‌ام، به زندان افتاده‌ام، طلاق گرفته‌ام یا روز تدفینم است.
روزها را می شمردم تا این که بتوانم دورهی جدید نسخه ام را بگیرم. سرانجام کار به جایی رسید که قرص ها به مهم ترین چیز در زندگی من تبدیل شدند.
وقتی دروغ های او بر ملا می شد و یا چک های او برگشت می خورد به هر دلیلی فکر می کردم جز قرص ها.
من در یک مکان تاریک گرفتار می شوم که هیچ کاری جز خوابیدن یا گریه کردن و تحمل سردردهای وحشتناک ندارم. باید تصدیق کنم در آن روزها ،فقط بیرون رفتن از رختخواب به تنهایی یک پیروزی بود.
احساس می کردم کاملا گیج و تنها هستم. فکر می کردم تنها راه این است که خود را بکشم.
عبور از عذاب شیمی درمانی هولناک است. اما چه اتفاقی می افتد وقتی سرطان دوباره برگردد ، درست وقتی فکر می کردید که شکست داده اید؟
آرزویم این است کسی با وجود تمام نقص هایم من را دوست داشته باشد. مدت زیادی طول کشید تا من هویت خود را در چیزی یافتم که فراتر از مهارت یا ظاهر من باشد.
پس از شنا در استخر متل ، مردی دنبال من افتاد و گفت: "فقط می خواهم مطمين شوم که شما بدون خطر به اتاق تان می رسید." وقتی که تمام شد ، او حمام را برای من باز کرد. وقتی صبح مرا پیدا کردند ، هنوز در آن آب سرد بودم.
تا آنجا که به یاد می آورم ، هیچ هدفی ، رویایی ، انگیزه ای و آرزویی برای انجام کاری در زندگی نداشتم. وقتی بزرگ شدم هرگز نمی توانستم به آنچه می خواهم باشم، پاسخ دهم. من بیش از هر چیز دیگری در دنیا از شکست می ترسیدم. این داستان من است.
در سن ۶۳ سالگی، پزشکان تشخیص دادند که ریه‌های من به فیبروز ریوی که یک مورد نادراز ذات‌الریه است، مبتلا شده است. در حالی که من اصلاً سابقۀ ذات‌الریه نداشتم.
بسیار سریع در اولین سال از شروع کارم به عنوان مدل در مهمانیهای خصوصی تبدیل به یک تنفروش گشتم. واقعاً متوجه نبودم چه اتفاقی در حال رخ دادن است، اما پیش از آن که به خود بیایم غرق در این سبک از زندگی گشتم. این داستان زندگی من است...
چگونه می توان انتظار داشت وقتی پدر خانه را ترک کرده است، پسر جای پدر را پر کند؟
چند روز بعد از آن دست روی من بلند کرد. دیگر قابل تحمل و قبول نبود. وسایلم را جمع کردم و به منزل دوستم رفتم
من به عنوان یک مادر احساس شکست بسیار می کردم. برایم غیر قابل تحمل بود که ببینم که پسرم آنقدر افسرده شود که بخواهد خودکشی کند.
من زبان سکوت را یاد گرفتم. این که سرم رو پایین نگه دارم. و حتی یک کلمه حرف نزنم. سعی کنم، مخفی و به نوعی نامرئی باشم. شاید به این ترتیب فراموش کنند که من آنجا هستم و جنجال متوقف شود. اما متوقف نشد.
PTSDمی تواند تا مدت زیادی مسکوت باشد تا زمانی که یک رویداد جدید آن را دوباره زنده کند.
این یکی از دردناک ترین واقعیت هایی است که در زندگی ام پشت سر گذاشته ام. از آن پس ، آنها هر روز تولدشان، هر سالگرد ازدواج و هر صبح کریسمس را از دست می دهم.
زندگیِ خوب و در دید دیگران رویایی داشتیم ولی غم در پس وجودمان ما را رها نمی کرد و این غم در پس زمینه ی زندگی ما هر روزه خودنمائی می کرد و هرگز از بین نمی رفت
من می دانم که مراقبت از بدن ، ذهن ، روح و روحم باید اولویت اول من باشد. من هنوز در سفر هستم تا تعادل را در زندگی پیدا کنم.
شب های تاریک بسیاری در طی ماه های طولانی ، ما برای وضعیت اقتصادی مان تحت استرس بالا بودیم.
من با اکثر دخترانی که می شناختم متفاوت بودم. من می خواستم پسر باشم.
«مردم می‌توانند هفته ها بدون غذا زندگی کنند، روزها بدون آب زنده بمانند و چندین دقیقه بدون اکسیژن دوام بیاورند، امّا بدون امید نمی توانند به زندگی ادامه بدهند»
نمی‌دانم فرق من با دوستانم که خیلی منتظر نماندند یا حداقل به اندازۀ من صبر نکردند و ازدواج کردند چیست؟
استرس و تمسخر مداوم از سوی مدیرم ، که نمی خواست من بهتر از او به نظر بیایم ، مرا از نظر جسمی بیمار کرده بود.
می ترسیدم در خود امیدی بپرورانم. احتمال اینکه بتوانیم صاحب فرزند شویم صفر بود، اما باید تلاش خود را می‌کردیم. این داستان زندگی ما است...
خبرهایی که به طور معمول باید موجب تسکین و شادی شوند، تنها پیچ و تاب دیگری در چرخ و فلک احساسی من هستند و هیجانات و اضطراب مرا افزودند. این داستان من است.
